Վանո Սիրադեղյան «Արածեք ձեր խոտը»

Պատմվացքը հետաքրքիր էր և ինձ դուր եկավ։ Սիրադեղյանի այս հակիրճ ոճը ինձ շատ է սկսել դուր գալ։ Նա գրում է շատ կրճատ, բայց իր ասելիքը հստակ հասցնում է ընթեցողին։ Դեռևս համաձայն եմ եղել հեղինակի մտքերի հետ։ Այս անգամ էլ համաձայն եմ։ Նրա բուն ասլեիքներն էին, որ պետք է կյանքը լիովին ապրենք, որովհետև այն մեզ մի անգամ է տրվել։ Բայց պետք է լինենք հարգալիս և չչարաշահենք այն ամենը ինչը մեզ առանձնացնում է մյուս կենդանիներից, կամ ինչպես հողինակն էր շեշտում պատմվացքի մեջ՝ «անասունից»։ Տարիների ընթացքում մենք անպատվել ենք մեր նախնիներին և ընթանրապես մեր ամբողջ պատմությունը, և ինձ թվում է, որ Սիրադեղյանը դա էր ցանկանում նաև ասեր։ Ցանկանում էր ընթերցողին հասկացնել, որ պետք է հարգենք այն ամենը, որի շնորհիվ գոյություն ունենք ու դեռ գոյություն կունենանք։ Բոլորս էլ վախենում են մահից։ Դրանից վախենում է յուրաքանչյուր կենդանի։ Բայց մենք կարող ենք նրանից խուսափել որոշ ժամանակով։ Ինչքան մտահոգվենք մահվան մասին, այդքան այն մեզ շուտ կհասնի։ Չպետք է կյանքը ապրել կախված մահից։ Ես չեմ կարծում, որ մարդկանց կյանք ավարտվում է այն ժամանակ, երբ նրանք մահանում են, այլ այն ավարտվում է, երբ նրանք հանձնվում են։ Երբ հանձնվում ես, ոչինչով դանդաղ մահացող կենդանուց չես տարբերվում, և վախենում ես ինչ-որ բան անել, կամ վախենում ես, որ հետևանքները լավը չեն լինի, դու անասունից ոչնչով չես տարերվում։